Een stukje geschiedenis

Tegenwoordig denken we nauwelijks meer na over het rijden in natte, donkere, mistige of ijzige omstandigheden, maar in de begintijd van de auto was dit een grote uitdaging. Veel "ondersteunende" uitvindingen in de jaren 1910 en 1920 hielpen de nieuwe manier van vervoer een doorbraak te maken. In de voetsporen van het autoverlichtingssysteem, startmotoren en elektrische claxons, hielp de komst van Bosch ruitenwissers in 1926 weggebruikers om veilig en comfortabel te rijden.

Het eerste werkende ruitenwissersysteem werd in 1903 in de VS gepatenteerd. Het werd uitgevonden door Mary Anderson uit Alabama, die tijdens een winterbezoek aan New York een trambestuurder zag proberen goed zicht te behouden ondanks ijzel. Ze schetste prompt een apparaat bestaande uit een hefboom en een oscillerende arm uitgerust met een rubberen lip. De hendel kon vanuit het voertuig worden bediend en de arm over de voorruit laten bewegen.

In de daaropvolgende jaren werden handmatige systemen vergezeld door ruitenwissers die werden aangedreven door het vacuüm dat in de carburateur werd gegenereerd. De vacuümaangedreven modellen veegden de voorruit af met een variabele snelheid, afhankelijk van hoe snel de motor draaide. Toen de auto echter zijn hoogste snelheid had bereikt, waren de systemen te traag of werkten ze helemaal niet meer.

Het nieuwe product van Bosch, onthuld in 1926, maakte een einde aan de problemen van het weer en technische mankementen. Het systeem werd aangedreven door een kleine elektromotor die zich boven de accu van de auto bevond en was niet afhankelijk van het draaien van de motor. Het stroomverbruik werd tot een minimum beperkt, waardoor lange ritten in natte omstandigheden mogelijk werden. Er was ook de mogelijkheid om een tweede wisserarm toe te voegen om de passagierszijde van de voorruit vrij te houden van regen en sneeuw.

De elektrische ruitenwisser werd al snel de standaard. Doordat het aantal voertuigen op de weg gestaag toenam, groeide ook de vraag naar ruitenwisseraandrijvingen en wisserbladen. Na de uitbreiding van de ruitenwisserproductie in de vestiging in Bühlertal kwamen er in de jaren 60 tal van nieuwe innovaties. De eerste hiervan, de "ruitensproeier", zoals het ruitenwissersysteem bekend stond, kwam in 1959, samen met de overlappende ruitenwissers. Om de omhullende voorruiten van de jaren zestig schoon te vegen, "overlapten" de wisserbladen in de nieuwe systemen om het wigvormige gedeelte in het midden van de voorruit, dat niet door de bladen werd afgeveegd, verder naar boven te duwen, waardoor het gezichtsveld groter werd. De bladen werden afwisselend geactiveerd om te voorkomen dat ze met elkaar in botsing kwamen.

Intervalschakelaars, achterruitenwissers, regensensoren en talloze andere innovaties in de wisserbladtechnologie volgden. In 1994 werden in de Twin-wisserbladen voor het eerst twee verschillende soorten rubber thermisch verlijmd. De wisserlip van hard natuurrubber zorgde voor een uitzonderlijke reiniging en een lange levensduur. Het achterste element van zachter synthetisch rubber was bijzonder goed bestand tegen de temperatuurschommelingen van zomer naar winter en zorgde ervoor dat het systeem soepel functioneerde. De volgende generatie wisserbladen arriveerde in 1999 met de onthulling van de Aerotwin - het eerste blad zonder verbindingen of beugels. Hierbij wordt het ruitenwisserrubber door twee gebogen veerstrippen tegen de voorruit gedrukt en verdeelt de aandrukkracht gelijkmatig over de gehele lengte van de ruitenwisser. Het nieuwe systeem biedt een aanzienlijk verbeterde wisserkwaliteit, waarbij de plattere vorm windgeruis vermindert en het gezichtsveld vergroot.